بیع مشروط ، به قرارداد بیعی گفته می شود که طرفین ، نوعی شرط فعل ، شرط صفت یا شرط نتیجه را ضمن عقد ، توافق کرده اند . از جمله شرایط بیع مشروط ، این است که علاوه بر شرایط کلی صحت قراردادها ، می بایست شروط روشن و بدون ابهام و مشروع ضمن بیع قرار داده شده باشد . آثار بیع مشروط ، این است که متعهد ، ملزم به اجرای شروط مذکور است و در غیر این صورت ، می توان وی را از طریق دادگاه الزام نموده یا بیع را فسخ نمود .

عقد بیع ، به لحاظ عرفی ، همان خرید و فروش می باشد ؛ به این معنا که یکی از طرفین ، در ازای دریافت مبلغی ، مال منقول یا غیر منقول خود را به دیگری فروخته و مالکیت آن را به وی ، واگذار می کند . این حکم کلی در خصوص عقد بیع در قانون مدنی است ؛ با این حال ، بیع ، انواع و اقسام خاصی داشته و با شرایط و روش های متفاوتی ممکن است منعقد گردد .

یکی از تقسیم بندی های نسبتا مهم در خصوص قرارداد بیع ، تقسیم آن به بیع مطلق و بیع مشروط است که بر پایه تنظیم یا عدم تنظیم شرط توسط هر یک از طرفین قرارداد می باشد . لذا از آن جهت که گاها ضمن قرارداد بیع ، طرفین ، اقدام به پیش بینی شرایطی برای انعقاد قرارداد می نمایند و این شروط، آثار مهمی را بر قرارداد منعقده داشته، آشنایی با بیع مشروط و آثار حقوقی آن ، ضرورت می یابد .

به همین مناسبت ، در ادامه این مقاله قصد داریم به بررسی این موضوعات بپردازیم که بیع مشروط چیست و بر اساس قانون مدنی ، چه شرایطی دارد . در ادامه نیز ، برای تکمیل بحث ، به توضیح آثار بیع مشروط طبق قانون خواهیم پرداخت .

آثار بیع مشروط

عقد بیع ، یکی از قراردادهای رایج در نظام حقوقی ایران محسوب می شود که در یک تعریف کلی ، به معنای تملیک مال به دیگری ، در عوض پرداخت بهای آن است . عقد بیع ، یک عقد لازم محسوب می شود ؛ به این معنا که هر یک از طرفین ، می بایست به آن پایبند باشند و جز در موارد خاصی که در قانون یا خود قرارداد پیش بینی شده است ، نمی توان به طور یکجانبه آن را فسخ نمود .

اما یکی از موضوعات مهمی که در خصوص این عقد مطرح شود ، این است که آیا می توان ضمن قرارداد شروطی درج نمود یا خیر ؟ پاسخ به این سوال مثبت است . به همین دلیل ، در قانون مدنی ، عقد بیعی تحت عنوان بیع مشروط ، شناسایی شده است که در این قسمت ، قصد داریم به بررسی اینکه مفهوم بیع مشروط چیست بپردازیم .

بر اساس ماده 341 قانون مدنی ، عقد بیع ، ممکن است مطلق باشد یا مشروط . همچنین ، ممکن است که برای پرداخت تمام یا قسمتی از ثمن معامله و یا برای تحویل تمام یا قسمتی از مبیع ، اجل یا مهلت خاصی توسط طرفین ، تعیین شود . بنابراین ، همانطور که ملاحظه می شود ، بیع مشروط ، در مقابل بیع مطلق می باشد .

منظور از بیع مشروط ، این است که حین انعقاد بیع ، شرط هایی توسط هر کدام از طرفین ، مقرر شده باشد و بر خلاف عقد بیع مطلق است که در آن ، هیچ قید و شرطی توسط طرفین قرارداد ، تعیین نشده است . لذا در بیع مشروط ، یک شرط خاصی توسط بایع یا مشتری ، به نفع دیگری و یا شخص ثالث پیش بینی شده است که این شرط ، می تواند به صورت شرط فعل ، شرط صفت یا شرط نتیجه باشد .

مثل اینکه فروشنده ، به خریدار بگوید که این خانه را به تو فروختم ؛ مشروط بر اینکه .... ؛ که این شرط ، می تواند به صورت شرط انجام دادن کار خاص توسط دیگری یا شخص ثالث ، شرط وجود صفت خاص و یا شرط نتیجه ای خاص در ارتباط با موضوع قرارداد بیع باشد .

لازم به ذکر است که بیع شرط با بیع مشروط ، متفاوت می باشد . بیع شرط ، بر اساس ماده 458 قانون مدنی ، به نوعی از عقد بیع گفته می شود که طرفین با هم شرط کنند که هرگاه فروشنده ، در مدت معینی تمام یا بخشی از ثمن معامله را به مشتری پس بدهد ، اختیار فسخ یا بر هم زدن معامله را داشته باشد که البته ، به دلیل سوء استفاده هایی که از آن انجام می شد ، قانون ثبت ، اقدام به تغییر احکام قانون مدنی در خصوص این قرارداد نمود . پیشنهاد می شود برای دریافت اطلاعات بیشتر در این خصوص ، مقاله زیر را نیز مطالعه نمایید .

آثار بیع مشروط

عقد بیع ، یکی از قراردادهای رایج در نظام حقوقی ایران محسوب می شود که در یک تعریف کلی ، به معنای تملیک مال به دیگری ، در عوض پرداخت بهای آن است . عقد بیع ، یک عقد لازم محسوب می شود ؛ به این معنا که هر یک از طرفین ، می بایست به آن پایبند باشند و جز در موارد خاصی که در قانون یا خود قرارداد پیش بینی شده است ، نمی توان به طور یکجانبه آن را فسخ نمود .

اما یکی از موضوعات مهمی که در خصوص این عقد مطرح شود ، این است که آیا می توان ضمن قرارداد شروطی درج نمود یا خیر ؟ پاسخ به این سوال مثبت است . به همین دلیل ، در قانون مدنی ، عقد بیعی تحت عنوان بیع مشروط ، شناسایی شده است که در این قسمت ، قصد داریم به بررسی اینکه مفهوم بیع مشروط چیست بپردازیم .

بر اساس ماده 341 قانون مدنی ، عقد بیع ، ممکن است مطلق باشد یا مشروط . همچنین ، ممکن است که برای پرداخت تمام یا قسمتی از ثمن معامله و یا برای تحویل تمام یا قسمتی از مبیع ، اجل یا مهلت خاصی توسط طرفین ، تعیین شود . بنابراین ، همانطور که ملاحظه می شود ، بیع مشروط ، در مقابل بیع مطلق می باشد .

منظور از بیع مشروط ، این است که حین انعقاد بیع ، شرط هایی توسط هر کدام از طرفین ، مقرر شده باشد و بر خلاف عقد بیع مطلق است که در آن ، هیچ قید و شرطی توسط طرفین قرارداد ، تعیین نشده است . لذا در بیع مشروط ، یک شرط خاصی توسط بایع یا مشتری ، به نفع دیگری و یا شخص ثالث پیش بینی شده است که این شرط ، می تواند به صورت شرط فعل ، شرط صفت یا شرط نتیجه باشد .

مثل اینکه فروشنده ، به خریدار بگوید که این خانه را به تو فروختم ؛ مشروط بر اینکه .... ؛ که این شرط ، می تواند به صورت شرط انجام دادن کار خاص توسط دیگری یا شخص ثالث ، شرط وجود صفت خاص و یا شرط نتیجه ای خاص در ارتباط با موضوع قرارداد بیع باشد .

لازم به ذکر است که بیع شرط با بیع مشروط ، متفاوت می باشد . بیع شرط ، بر اساس ماده 458 قانون مدنی ، به نوعی از عقد بیع گفته می شود که طرفین با هم شرط کنند که هرگاه فروشنده ، در مدت معینی تمام یا بخشی از ثمن معامله را به مشتری پس بدهد ، اختیار فسخ یا بر هم زدن معامله را داشته باشد که البته ، به دلیل سوء استفاده هایی که از آن انجام می شد ، قانون ثبت ، اقدام به تغییر احکام قانون مدنی در خصوص این قرارداد نمود . پیشنهاد می شود برای دریافت اطلاعات بیشتر در این خصوص ، مقاله زیر را نیز مطالعه نمایید .

آثار بیع مشروط

عقد بیع ، یکی از قراردادهای رایج در نظام حقوقی ایران محسوب می شود که در یک تعریف کلی ، به معنای تملیک مال به دیگری ، در عوض پرداخت بهای آن است . عقد بیع ، یک عقد لازم محسوب می شود ؛ به این معنا که هر یک از طرفین ، می بایست به آن پایبند باشند و جز در موارد خاصی که در قانون یا خود قرارداد پیش بینی شده است ، نمی توان به طور یکجانبه آن را فسخ نمود .

اما یکی از موضوعات مهمی که در خصوص این عقد مطرح شود ، این است که آیا می توان ضمن قرارداد شروطی درج نمود یا خیر ؟ پاسخ به این سوال مثبت است . به همین دلیل ، در قانون مدنی ، عقد بیعی تحت عنوان بیع مشروط ، شناسایی شده است که در این قسمت ، قصد داریم به بررسی اینکه مفهوم بیع مشروط چیست بپردازیم .

بر اساس ماده 341 قانون مدنی ، عقد بیع ، ممکن است مطلق باشد یا مشروط . همچنین ، ممکن است که برای پرداخت تمام یا قسمتی از ثمن معامله و یا برای تحویل تمام یا قسمتی از مبیع ، اجل یا مهلت خاصی توسط طرفین ، تعیین شود . بنابراین ، همانطور که ملاحظه می شود ، بیع مشروط ، در مقابل بیع مطلق می باشد .

منظور از بیع مشروط ، این است که حین انعقاد بیع ، شرط هایی توسط هر کدام از طرفین ، مقرر شده باشد و بر خلاف عقد بیع مطلق است که در آن ، هیچ قید و شرطی توسط طرفین قرارداد ، تعیین نشده است . لذا در بیع مشروط ، یک شرط خاصی توسط بایع یا مشتری ، به نفع دیگری و یا شخص ثالث پیش بینی شده است که این شرط ، می تواند به صورت شرط فعل ، شرط صفت یا شرط نتیجه باشد .

مثل اینکه فروشنده ، به خریدار بگوید که این خانه را به تو فروختم ؛ مشروط بر اینکه .... ؛ که این شرط ، می تواند به صورت شرط انجام دادن کار خاص توسط دیگری یا شخص ثالث ، شرط وجود صفت خاص و یا شرط نتیجه ای خاص در ارتباط با موضوع قرارداد بیع باشد .

لازم به ذکر است که بیع شرط با بیع مشروط ، متفاوت می باشد . بیع شرط ، بر اساس ماده 458 قانون مدنی ، به نوعی از عقد بیع گفته می شود که طرفین با هم شرط کنند که هرگاه فروشنده ، در مدت معینی تمام یا بخشی از ثمن معامله را به مشتری پس بدهد ، اختیار فسخ یا بر هم زدن معامله را داشته باشد که البته ، به دلیل سوء استفاده هایی که از آن انجام می شد ، قانون ثبت ، اقدام به تغییر احکام قانون مدنی در خصوص این قرارداد نمود . پیشنهاد می شود برای دریافت اطلاعات بیشتر در این خصوص ، مقاله زیر را نیز مطالعه نمایید .