عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر و مادر ، ممکن است به دلایلی همچون ترس ، استرس یا ناراحتی از ایشان ، رخ دهد . در چنین مواردی ، می توان با گرفتن نظریه روانشناس ، از دادگاه تقاضا نمود که مدت زمان ملاقات با کودک ، کاهش یابد . البته اگر امتناع از دیدار با پدر یا مادر ، به این دلیل باشد که والد دیگر ، از ملاقات با فرزند جلوگیری می کند، می توان اقدام به پیگیری حقوقی و کیفری موضوع نمود که در این صورت ، ممکن است ضمانت اجرای حبس یا جریمه نقدی ، اعمال گردد .

گاهی ، اختلافات و مشکلاتی که والدین ، در طول زندگی مشترک با آن مواجه می شوند ، مشکلات فراوانی برای فرزندان آنها ایجاد می کند . به عنوان نمونه ، در صورتی که زوجین ، از هم طلاق گرفته باشند ، یا اینکه به خاطر اختلافات مطرح شده ، جدا از هم زندگی کرده و در آستانه طلاق باشند ، فرزندان ، محروم از زندگی در کانون خانواده شده و به ناچار ، باید با یکی از والدین خود ، زندگی کنند . در این شرایط ، بسته به سن فرزند ، ممکن است حضانت ، به عهده مادر یا پدر قرار بگیرد .

اما ارتباط عاطفی و عمیق میان فرزند با والدین ، با طلاق پدر و مادر ، از بین نرفته و در هر صورت ، رابطه فرزند با پدر یا مادر ، به قوت خود باقی می باشد . به همین دلیل ، در صورتی که حضانت ، به عهده یکی از والدین قرار گرفته باشد ، طرف مقابل نیز این حق را دارد که با فرزند خود ، ملاقات نماید . اما گاهی ، فرزند ، تمایل و علاقه ای به ملاقات با والدین خود نداشته و از این موضوع ، امتناع می کند ؛ در حالی که این موضوع ، ممکن است چالش ها و آسیب های روحی برای خود فرزند و والد محروم از ملاقات ، در پی داشته باشد .

نظر به اهمیت این موضوع ، در ادامه این مقاله ، قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که حکم امتناع از ملاقات و دیدار فرزند با والدین چیست و به طور مشخص ، عدم تمایل فرزند به ملاقات با مادر و عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر ، به لحاظ قانونی چه احکام و آثاری در پی دارد .

عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر

قبل از اینکه در ارتباط با عدم تمایل فرزند به ملاقات و امتناع از دیدار با پدر و مادر ، صحبت کنیم ، می بایست حق ملاقات با فرزند را به لحاظ حقوقی ، مورد بررسی قرار دهیم . همانطور که می دانیم ، گاهی بروز اختلاف میان زوجین و طلاق گرفتن آنها از هم ، منجر به این مساله می شود که فرزند ، نتواند به صورت همزمان ، با پدر و مادر خود زندگی کند . در چنین شرایطی ، قانونگذار ، بر اساس اینکه فرزند ، در چه سنی قرار دارد ، حضانت فرزند را به عهده یکی از والدین قرار داده است .

با این توضیح که ، بر اساس قانون مدنی ، هم فرزندان دختر و هم فرزندان پسر ، تا پایان هفت سالگی ، تحت حضانت مادر خود می باشند و پس از آن ، حضانت فرزندان ، تا رسیدن به سن بلوغ ، به عهده پدر خواهد بود . سن بلوغ در مورد دختران ، 9 سال تمام قمری و در مورد پسران ، 15 سال تمام قمری است . البته ، دادگاه برای تعیین والدی که حضانت را به عهده می گیرد ، مصلحت طفل را نیز مد نظر قرار می دهد تا در طول مدت حضانت فرزند ، توسط پدر یا مادر ، مشکلی برای وی ایجاد نشود .

با این وجود ، حق حضانت مادر یا پدر ، موجب آن نمی شود که طرف مقابل ، از دیدار و ملاقات کردن با فرزند خود ، محروم شود ؛ چرا که در هر حال ، رابطه عاطفی میان کودک با والدین را نمی توان از میان برد و این موضوع ، ممکن است ، فرزند یا والد محروم از ملاقات را ، به لحاظ روحی ، تحت الشعاع قرار دهد .

به همین دلیل ، ماده 1174 قانون مدنی ، مقرر نموده است که در صورتی که به دلیل طلاق گرفتن یا موضوعات دیگر ، والدین کودک از هم جدا زندگی کنند ، والدی که حق حضانت ندارد ، حق ملاقات با فرزند خود را خواهد داشت . البته ، در صورتی که در ملاقات با فرزند ، در مورد زمان یا مکان دیدار با فرزندان ، اختلاف یا مشکلی ایجاد شود ، دادگاه یا محکمه ، جزئیات مربوط به ملاقات با فرزند را مشخص می کند .

اما نکته مهمی که وجود دارد ، آن است که ملاقات با کودک ، حق پدر و مادر است و مانند حضانت ، نمی توان والدین را از این حق ، محروم کرد . به همین دلیل است که جلوگیری از ملاقات با فرزند ، ممکن است منجر به اعمال ضمانت اجراهایی از قبیل جزای نقدی ، بازداشت و سلب حضانت از دارنده آن بشود .

اما گاهی ، محرومیت از ملاقات با فرزند ، به دلیل آن است که خود فرزند ، تمایلی به دیدار یا ملاقات با والدین خود ندارد و از دیدار با پدر یا مادر ، امتناع می کند . در چنین مواردی ، عدم تمایل فرزند به دیدار با پدر و مادر ، ممکن است مسائلی را ایجاد کند . به عنوان مثال ، در صورتی که دادگاه ، حکم به ملاقات با کودک داده باشد و زمان و مکان دیدار فرزند با پدر و مادر را مشخص نموده باشد ، ممکن است فرزند ، از رفتن به مراکز بهزیستی یا کلانتری ، امتناع نماید .

در چنین مواردی ، باید توجه داشت که اگر این موضوع ، به دلیل عدم تمایل فرزند به ملاقات و امتناع وی از دیدار با پدر و مادر باشد ، می توان با روش هایی که در قسمت های بعد ارائه می شود ، موضوع را حل و فصل نمود ؛ اما اگر عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر و مادر ، به دلیل امتناع کودک نبوده و شخصی که عهده دار حضانت است ، از بردن طفل برای ملاقات خودداری کرده باشد ، ممکن است ضمانت های اجرایی ، برای ممانعت از ملاقات با کودک ، در خصوص والد امتناع کننده، اعمال گردد .

عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر

قبل از اینکه در ارتباط با عدم تمایل فرزند به ملاقات و امتناع از دیدار با پدر و مادر ، صحبت کنیم ، می بایست حق ملاقات با فرزند را به لحاظ حقوقی ، مورد بررسی قرار دهیم . همانطور که می دانیم ، گاهی بروز اختلاف میان زوجین و طلاق گرفتن آنها از هم ، منجر به این مساله می شود که فرزند ، نتواند به صورت همزمان ، با پدر و مادر خود زندگی کند . در چنین شرایطی ، قانونگذار ، بر اساس اینکه فرزند ، در چه سنی قرار دارد ، حضانت فرزند را به عهده یکی از والدین قرار داده است .

با این توضیح که ، بر اساس قانون مدنی ، هم فرزندان دختر و هم فرزندان پسر ، تا پایان هفت سالگی ، تحت حضانت مادر خود می باشند و پس از آن ، حضانت فرزندان ، تا رسیدن به سن بلوغ ، به عهده پدر خواهد بود . سن بلوغ در مورد دختران ، 9 سال تمام قمری و در مورد پسران ، 15 سال تمام قمری است . البته ، دادگاه برای تعیین والدی که حضانت را به عهده می گیرد ، مصلحت طفل را نیز مد نظر قرار می دهد تا در طول مدت حضانت فرزند ، توسط پدر یا مادر ، مشکلی برای وی ایجاد نشود .

با این وجود ، حق حضانت مادر یا پدر ، موجب آن نمی شود که طرف مقابل ، از دیدار و ملاقات کردن با فرزند خود ، محروم شود ؛ چرا که در هر حال ، رابطه عاطفی میان کودک با والدین را نمی توان از میان برد و این موضوع ، ممکن است ، فرزند یا والد محروم از ملاقات را ، به لحاظ روحی ، تحت الشعاع قرار دهد .

به همین دلیل ، ماده 1174 قانون مدنی ، مقرر نموده است که در صورتی که به دلیل طلاق گرفتن یا موضوعات دیگر ، والدین کودک از هم جدا زندگی کنند ، والدی که حق حضانت ندارد ، حق ملاقات با فرزند خود را خواهد داشت . البته ، در صورتی که در ملاقات با فرزند ، در مورد زمان یا مکان دیدار با فرزندان ، اختلاف یا مشکلی ایجاد شود ، دادگاه یا محکمه ، جزئیات مربوط به ملاقات با فرزند را مشخص می کند .

اما نکته مهمی که وجود دارد ، آن است که ملاقات با کودک ، حق پدر و مادر است و مانند حضانت ، نمی توان والدین را از این حق ، محروم کرد . به همین دلیل است که جلوگیری از ملاقات با فرزند ، ممکن است منجر به اعمال ضمانت اجراهایی از قبیل جزای نقدی ، بازداشت و سلب حضانت از دارنده آن بشود .

اما گاهی ، محرومیت از ملاقات با فرزند ، به دلیل آن است که خود فرزند ، تمایلی به دیدار یا ملاقات با والدین خود ندارد و از دیدار با پدر یا مادر ، امتناع می کند . در چنین مواردی ، عدم تمایل فرزند به دیدار با پدر و مادر ، ممکن است مسائلی را ایجاد کند . به عنوان مثال ، در صورتی که دادگاه ، حکم به ملاقات با کودک داده باشد و زمان و مکان دیدار فرزند با پدر و مادر را مشخص نموده باشد ، ممکن است فرزند ، از رفتن به مراکز بهزیستی یا کلانتری ، امتناع نماید .

در چنین مواردی ، باید توجه داشت که اگر این موضوع ، به دلیل عدم تمایل فرزند به ملاقات و امتناع وی از دیدار با پدر و مادر باشد ، می توان با روش هایی که در قسمت های بعد ارائه می شود ، موضوع را حل و فصل نمود ؛ اما اگر عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر و مادر ، به دلیل امتناع کودک نبوده و شخصی که عهده دار حضانت است ، از بردن طفل برای ملاقات خودداری کرده باشد ، ممکن است ضمانت های اجرایی ، برای ممانعت از ملاقات با کودک ، در خصوص والد امتناع کننده، اعمال گردد .

عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر

قبل از اینکه در ارتباط با عدم تمایل فرزند به ملاقات و امتناع از دیدار با پدر و مادر ، صحبت کنیم ، می بایست حق ملاقات با فرزند را به لحاظ حقوقی ، مورد بررسی قرار دهیم . همانطور که می دانیم ، گاهی بروز اختلاف میان زوجین و طلاق گرفتن آنها از هم ، منجر به این مساله می شود که فرزند ، نتواند به صورت همزمان ، با پدر و مادر خود زندگی کند . در چنین شرایطی ، قانونگذار ، بر اساس اینکه فرزند ، در چه سنی قرار دارد ، حضانت فرزند را به عهده یکی از والدین قرار داده است .

با این توضیح که ، بر اساس قانون مدنی ، هم فرزندان دختر و هم فرزندان پسر ، تا پایان هفت سالگی ، تحت حضانت مادر خود می باشند و پس از آن ، حضانت فرزندان ، تا رسیدن به سن بلوغ ، به عهده پدر خواهد بود . سن بلوغ در مورد دختران ، 9 سال تمام قمری و در مورد پسران ، 15 سال تمام قمری است . البته ، دادگاه برای تعیین والدی که حضانت را به عهده می گیرد ، مصلحت طفل را نیز مد نظر قرار می دهد تا در طول مدت حضانت فرزند ، توسط پدر یا مادر ، مشکلی برای وی ایجاد نشود .

با این وجود ، حق حضانت مادر یا پدر ، موجب آن نمی شود که طرف مقابل ، از دیدار و ملاقات کردن با فرزند خود ، محروم شود ؛ چرا که در هر حال ، رابطه عاطفی میان کودک با والدین را نمی توان از میان برد و این موضوع ، ممکن است ، فرزند یا والد محروم از ملاقات را ، به لحاظ روحی ، تحت الشعاع قرار دهد .

به همین دلیل ، ماده 1174 قانون مدنی ، مقرر نموده است که در صورتی که به دلیل طلاق گرفتن یا موضوعات دیگر ، والدین کودک از هم جدا زندگی کنند ، والدی که حق حضانت ندارد ، حق ملاقات با فرزند خود را خواهد داشت . البته ، در صورتی که در ملاقات با فرزند ، در مورد زمان یا مکان دیدار با فرزندان ، اختلاف یا مشکلی ایجاد شود ، دادگاه یا محکمه ، جزئیات مربوط به ملاقات با فرزند را مشخص می کند .

اما نکته مهمی که وجود دارد ، آن است که ملاقات با کودک ، حق پدر و مادر است و مانند حضانت ، نمی توان والدین را از این حق ، محروم کرد . به همین دلیل است که جلوگیری از ملاقات با فرزند ، ممکن است منجر به اعمال ضمانت اجراهایی از قبیل جزای نقدی ، بازداشت و سلب حضانت از دارنده آن بشود .

اما گاهی ، محرومیت از ملاقات با فرزند ، به دلیل آن است که خود فرزند ، تمایلی به دیدار یا ملاقات با والدین خود ندارد و از دیدار با پدر یا مادر ، امتناع می کند . در چنین مواردی ، عدم تمایل فرزند به دیدار با پدر و مادر ، ممکن است مسائلی را ایجاد کند . به عنوان مثال ، در صورتی که دادگاه ، حکم به ملاقات با کودک داده باشد و زمان و مکان دیدار فرزند با پدر و مادر را مشخص نموده باشد ، ممکن است فرزند ، از رفتن به مراکز بهزیستی یا کلانتری ، امتناع نماید .

در چنین مواردی ، باید توجه داشت که اگر این موضوع ، به دلیل عدم تمایل فرزند به ملاقات و امتناع وی از دیدار با پدر و مادر باشد ، می توان با روش هایی که در قسمت های بعد ارائه می شود ، موضوع را حل و فصل نمود ؛ اما اگر عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر و مادر ، به دلیل امتناع کودک نبوده و شخصی که عهده دار حضانت است ، از بردن طفل برای ملاقات خودداری کرده باشد ، ممکن است ضمانت های اجرایی ، برای ممانعت از ملاقات با کودک ، در خصوص والد امتناع کننده، اعمال گردد .