فرزند متولد شده از ازدواج موقت، به عنوان فرزندی مشروط به قوانین حاکم بر صیغه ای در نظر گرفته می شود، و موضوع حضانت فرزند در ازدواج موقت نیز بر اساس اصول حقوق خانواده تعیین می گردد. عبارت «حضانت فرزند در ازدواج موقت» نشان می دهد که حق حضانت مانند حضانت در عقد دائم بوده و تا 7 سالگی با مادر، از 7 تا سن بلوغ با پدر و پس از آن به انتخاب فرزند می باشد. 

فرزند متولد شده از عقد موقت، به عنوان فرزندی مشروط به قوانین حاکم بر صیغه ای در نظر گرفته می شود، و موضوع حضانت فرزند ازدواج موقت بر اساس اصول حقوق خانواده تعیین می گردد. عبارت «حضانت فرزند در ازدواج موقت» نشان می دهد که حق حضانت مانند حضانت در عقد دائم بوده و از آن قانون پیروی می کند. البته در تمام موارد، مصلحت فرزند به هر موضوعی ارجحیت دارد. 

موضوع حضانت فرزند متولد شده از عقد موقت از جنبه های مهم و حساس حقوق خانواده است که نیازمند توجه و بررسی دقیق است. این موضوع نه تنها به حقوق والدین مرتبط است، بلکه به بالاترین منافع فرزند معطوف می شود. در چنین شرایطی، دادگاه نقشی کلیدی در ارزیابی شرایط زندگی فرزند و تعیین حضانت دارد. اهمیت این موضوع در آن است که رشد و آرامش کودک باید در محیطی پایدار و مناسب اتفاق بیفتد. 

با توجه به اهمیت موضوع، حضانت فرزند صیغه ای، در این مقاله مسئله حضانت فرزند در ازدواج موقت، بررسی شده و مشکلات حضانت فرزند صیغه ای، به صورت موردی توضیج داده شده است. 

حضانت فرزند متولد شده در عقد موقت یا عقد صیغه بر اساس قانون مدنی ایران مشابه حضانت در عقد دائم است. طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت فرزند چه دختر چه پسر تا سن ۷ سالگی با مادر است و پس از آن به پدر منتقل می شود. این قانون به دلیل وابستگی شدید جسمی و عاطفی کودک به مادر در سال های اولیه زندگی وضع شده است.

در مورد حضانت فرزند در ازدواج موقت، اگرچه عقد موقت مدت دار است و پس از انقضای مدت منفسخ می شود، اما حضانت فرزند تا سن ۷ سالگی با مادر خواهد بود. این موضوع نشان می دهد که پایان یافتن عقد موقت تأثیری بر حق حضانت مادر ندارد مگر آنکه شرایط خاصی وجود داشته باشد که نشان دهد او صلاحیت نگهداری ندارد. در چنین مواردی دادگاه ممکن است تصمیم بگیرد که حضانت به جد پدری یا سایر بستگان نزدیک منتقل شود.

همچنین طبق قوانین موجود، حضانت فرزند صیغه ای نیز تحت حمایت قانون قرار دارد و والدین باید مسئولیت های خود را بر عهده بگیرند. اگرچه پدر ممکن است تمایل نداشته باشد که بعد از پایان دوره حضانت مادر، مسئولیت نگهداری را بپذیرد اما همچنان موظف به پرداخت نفقه فرزند خواهد بود. این قوانین تضمین می کنند که حقوق فرزندان حاصل از هر نوع ازدواج رعایت شود و منافع آن ها حفظ گردد.

حضانت فرزند متولد شده در عقد موقت یا عقد صیغه بر اساس قانون مدنی ایران مشابه حضانت در عقد دائم است. طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت فرزند چه دختر چه پسر تا سن ۷ سالگی با مادر است و پس از آن به پدر منتقل می شود. این قانون به دلیل وابستگی شدید جسمی و عاطفی کودک به مادر در سال های اولیه زندگی وضع شده است.

در مورد حضانت فرزند در ازدواج موقت، اگرچه عقد موقت مدت دار است و پس از انقضای مدت منفسخ می شود، اما حضانت فرزند تا سن ۷ سالگی با مادر خواهد بود. این موضوع نشان می دهد که پایان یافتن عقد موقت تأثیری بر حق حضانت مادر ندارد مگر آنکه شرایط خاصی وجود داشته باشد که نشان دهد او صلاحیت نگهداری ندارد. در چنین مواردی دادگاه ممکن است تصمیم بگیرد که حضانت به جد پدری یا سایر بستگان نزدیک منتقل شود.

همچنین طبق قوانین موجود، حضانت فرزند صیغه ای نیز تحت حمایت قانون قرار دارد و والدین باید مسئولیت های خود را بر عهده بگیرند. اگرچه پدر ممکن است تمایل نداشته باشد که بعد از پایان دوره حضانت مادر، مسئولیت نگهداری را بپذیرد اما همچنان موظف به پرداخت نفقه فرزند خواهد بود. این قوانین تضمین می کنند که حقوق فرزندان حاصل از هر نوع ازدواج رعایت شود و منافع آن ها حفظ گردد.

حضانت فرزند متولد شده در عقد موقت یا عقد صیغه بر اساس قانون مدنی ایران مشابه حضانت در عقد دائم است. طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت فرزند چه دختر چه پسر تا سن ۷ سالگی با مادر است و پس از آن به پدر منتقل می شود. این قانون به دلیل وابستگی شدید جسمی و عاطفی کودک به مادر در سال های اولیه زندگی وضع شده است.

در مورد حضانت فرزند در ازدواج موقت، اگرچه عقد موقت مدت دار است و پس از انقضای مدت منفسخ می شود، اما حضانت فرزند تا سن ۷ سالگی با مادر خواهد بود. این موضوع نشان می دهد که پایان یافتن عقد موقت تأثیری بر حق حضانت مادر ندارد مگر آنکه شرایط خاصی وجود داشته باشد که نشان دهد او صلاحیت نگهداری ندارد. در چنین مواردی دادگاه ممکن است تصمیم بگیرد که حضانت به جد پدری یا سایر بستگان نزدیک منتقل شود.

همچنین طبق قوانین موجود، حضانت فرزند صیغه ای نیز تحت حمایت قانون قرار دارد و والدین باید مسئولیت های خود را بر عهده بگیرند. اگرچه پدر ممکن است تمایل نداشته باشد که بعد از پایان دوره حضانت مادر، مسئولیت نگهداری را بپذیرد اما همچنان موظف به پرداخت نفقه فرزند خواهد بود. این قوانین تضمین می کنند که حقوق فرزندان حاصل از هر نوع ازدواج رعایت شود و منافع آن ها حفظ گردد.