آرای قابل فرجام خواهی دعاوی حقوقی در دیوان عالی کشور، به دو دسته احکام و قرارهای صادره از دادگاه نخستین و صادره از دادگاه تجدیدنظر، تقسیم می گردند و اصل دعوای راجع به نکاح و طلاق، در صورتی که بدون تجدید نظر، قطعیت یافته باشد، یا از دادگاه تجدیدنظر صادر شده باشند، از آراء حقوقی قابل فرجام خواهی دادگاه بدوی و تجدید نظر هستند.

رایی که قطعیت می یابد، به طور معمول، قابل اعتراض نیست و قابلیت اجرایی پیدا می کند اما، با این وجود، قانون گذار، در موارد بخصوصی، طرق فوق العاده اعتراض به آرای قطعی را پیش بینی کرده است که از جمله آن ها، فرجام خواهی حقوقی می باشد.

 آرای قابل فرجام حقوقی، اعم از اینکه صادره از دادگاه نخستین باشند یا دادگاه تجدید نظر، در قانون آیین دادرسی مدنی مشخص شده اند اما، از آنجا که صرفا، برخی از احکام قطعی صادره از دادگاه نخستین و تجدیدنظر، قابلیت فرجام خواهی داشته، ضروری است از این احکام، مطلع بود تا با عدم پذیرش فرجام خواهی، مواجه نشد.

از این رو، در مقاله حاضر، قصد داریم احکام و قرارهای قابل فرجام خواهی دعاوی حقوقی در دیوان عالی کشور را مورد بررسی قرار داده و آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه نخستین و تجدید نظر را نام ببریم که علاقمندان به کسب اطلاعات بیشتر در خصوص این امر، می توانند در ادامه مقاله، همراه ما باشند.

آرای قابل فرجام خواهی حقوقی دادگاه تجدید نظر

برخی احکام قرارهای صادره از دادگاه های حقوقی، اعم از اینکه از دادگاه نخستین، صادر گردند یا تجدیدنظر، قابلیت رسیدگی مجدد، به واسطه فرجام خواهی حقوقی از آن ها را خواهند داشت و البته، این امر، منوط بر این است که دیوان عالی کشور، جهات و شرایط فرجام خواهی حقوقی را احراز کرده و رای صادره از این دادگاه را نقض کند.

احکام و قرارهای قابل فرجام خواهی دعاوی حقوقی در دیوان عالی کشور به دو دسته احکام و قرارهای صادره از دادگاه نخستین و صادره از دادگاه تجدیدنظر، تقسیم بندی می گردند که در تیترهای بعدی، به تفصیل، آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه نخستین و آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه تجدید نظر را مورد بررسی قرار خواهیم داد و در ذیل، به مواردی که دیوان، حکم و قرار دعاوی حقوقی صادره از دو دادگاه فوق الذکر را نقض خواهد کرد، اشاره می کنیم.

عدم صلاحیت ذاتی دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام؛

عدم صلاحیت محلی دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام، در صورتی که این امر، یعنی عدم صلاحیت محلی، مورد اعتراض قرار گرفته باشد؛

خلاف موازین شرع یا قانون (قانون زمان صدور رای) بودن رای مورد فرجام؛

رعایت نشدن قوانین آمره، قواعد دادرسی و حق و حقوق طرفین دعوا، توسط دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام، با درجه اهمیتی که رای را از اعتبار قانونی بیندازد؛

صدور آرای مغایر، در یک موضوع با همان اصحاب دعوا؛

نقص تحقیقات انجام شده؛

عدم توجه به دلایل و دفاعیات ارائه شده توسط اصحاب دعوا.

علاوه بر آراء حقوقی قابل فرجام خواهی، قانون گذار، آرای غیر قابل فرجام را نیز در قانون، مورد پیش بینی قرار داده است که علاقمندان به کسب اطلاعات بیشتر در این خصوص، می توانند مقاله زیر را مورد مطالعه قرار دهند.

آرای قابل فرجام خواهی حقوقی دادگاه تجدید نظر

برخی احکام قرارهای صادره از دادگاه های حقوقی، اعم از اینکه از دادگاه نخستین، صادر گردند یا تجدیدنظر، قابلیت رسیدگی مجدد، به واسطه فرجام خواهی حقوقی از آن ها را خواهند داشت و البته، این امر، منوط بر این است که دیوان عالی کشور، جهات و شرایط فرجام خواهی حقوقی را احراز کرده و رای صادره از این دادگاه را نقض کند.

احکام و قرارهای قابل فرجام خواهی دعاوی حقوقی در دیوان عالی کشور به دو دسته احکام و قرارهای صادره از دادگاه نخستین و صادره از دادگاه تجدیدنظر، تقسیم بندی می گردند که در تیترهای بعدی، به تفصیل، آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه نخستین و آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه تجدید نظر را مورد بررسی قرار خواهیم داد و در ذیل، به مواردی که دیوان، حکم و قرار دعاوی حقوقی صادره از دو دادگاه فوق الذکر را نقض خواهد کرد، اشاره می کنیم.

عدم صلاحیت ذاتی دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام؛

عدم صلاحیت محلی دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام، در صورتی که این امر، یعنی عدم صلاحیت محلی، مورد اعتراض قرار گرفته باشد؛

خلاف موازین شرع یا قانون (قانون زمان صدور رای) بودن رای مورد فرجام؛

رعایت نشدن قوانین آمره، قواعد دادرسی و حق و حقوق طرفین دعوا، توسط دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام، با درجه اهمیتی که رای را از اعتبار قانونی بیندازد؛

صدور آرای مغایر، در یک موضوع با همان اصحاب دعوا؛

نقص تحقیقات انجام شده؛

عدم توجه به دلایل و دفاعیات ارائه شده توسط اصحاب دعوا.

علاوه بر آراء حقوقی قابل فرجام خواهی، قانون گذار، آرای غیر قابل فرجام را نیز در قانون، مورد پیش بینی قرار داده است که علاقمندان به کسب اطلاعات بیشتر در این خصوص، می توانند مقاله زیر را مورد مطالعه قرار دهند.

آرای قابل فرجام خواهی حقوقی دادگاه تجدید نظر

برخی احکام قرارهای صادره از دادگاه های حقوقی، اعم از اینکه از دادگاه نخستین، صادر گردند یا تجدیدنظر، قابلیت رسیدگی مجدد، به واسطه فرجام خواهی حقوقی از آن ها را خواهند داشت و البته، این امر، منوط بر این است که دیوان عالی کشور، جهات و شرایط فرجام خواهی حقوقی را احراز کرده و رای صادره از این دادگاه را نقض کند.

احکام و قرارهای قابل فرجام خواهی دعاوی حقوقی در دیوان عالی کشور به دو دسته احکام و قرارهای صادره از دادگاه نخستین و صادره از دادگاه تجدیدنظر، تقسیم بندی می گردند که در تیترهای بعدی، به تفصیل، آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه نخستین و آراء حقوقی قابل فرجام خواهی صادره از دادگاه تجدید نظر را مورد بررسی قرار خواهیم داد و در ذیل، به مواردی که دیوان، حکم و قرار دعاوی حقوقی صادره از دو دادگاه فوق الذکر را نقض خواهد کرد، اشاره می کنیم.

عدم صلاحیت ذاتی دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام؛

عدم صلاحیت محلی دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام، در صورتی که این امر، یعنی عدم صلاحیت محلی، مورد اعتراض قرار گرفته باشد؛

خلاف موازین شرع یا قانون (قانون زمان صدور رای) بودن رای مورد فرجام؛

رعایت نشدن قوانین آمره، قواعد دادرسی و حق و حقوق طرفین دعوا، توسط دادگاه صادر کننده رای مورد فرجام، با درجه اهمیتی که رای را از اعتبار قانونی بیندازد؛

صدور آرای مغایر، در یک موضوع با همان اصحاب دعوا؛

نقص تحقیقات انجام شده؛

عدم توجه به دلایل و دفاعیات ارائه شده توسط اصحاب دعوا.

علاوه بر آراء حقوقی قابل فرجام خواهی، قانون گذار، آرای غیر قابل فرجام را نیز در قانون، مورد پیش بینی قرار داده است که علاقمندان به کسب اطلاعات بیشتر در این خصوص، می توانند مقاله زیر را مورد مطالعه قرار دهند.

برای دریافت اطلاعات بیشتر در خصوص آرای قابل فرجام خواهی حقوقی در کانال تلگرام آیین دادرسی و ادله اثبات دعوا عضو شوید. کارشناسان مرکز مشاوره حقوقی دینا نیز آماده اند تا با ارائه خدماتی در زمینه مشاوره حقوقی تلفنی دینا به سوالات شما عزیزان پیرامون آرای قابل فرجام خواهی حقوقی پاسخ دهند.