یکی از انواع قراردادهای کار بر اساس قانون ، قراردادهای کار برای مدت موقت می باشد و همانگونه که از نام آن پیداست ، قرارداد کار موقت در شرایطی مورد استفاده قرار می گیرد که کار برای مدت مشخص باشد و قاعدتا پس از اتمام مذکور ، قرارداد کار موقت نیز به پایان می رسد که این مسئله ممکن است در مواردی امنیت شغلی کارگران را به خطر اندازد .

یکی از مهم ترین انواع قراردادهای کار ، قراردادهای کار موقت می باشد که با توجه به سهولت انعقاد آن ، امروزه در بسیاری از موارد ، مورد استفاده کارفرمایان قرار می گیرد و برای انعقاد قراردادهای کار با کارگران ، مدت قرارداد کار را به صورت موقت یا غیر دائم درج می نمایند که این مسئله سبب آسیب پذیری بیش از پیش قشر مهمی از نیروی کار در جامعه ، یعنی کارگران مشمول قانون کار خواهد شد .

به همین مناسبت ، در ادامه این مقاله قصد داریم به بررسی این مطالب بپردازیم که مفهوم قرارداد های کار برای مدت معین یا قراردادهای موقت چیست و به چه قراردادهایی قراردادهای کار موقت یا مدت معین می گویند و پس از آن ، به مهم ترین اشکالات ناشی از قراردادهای کار موقت یعنی عدم امنیت شغلی کارگران خواهیم پرداخت .

مفهوم قراردادهای کار غیر موقت در مقاله ای جداگانه مورد بررسی قرار گرفت که بر اساس آن ، در صورتی که مدتی در قرارداد کار از سوی کارفرما ذکر نشود ، می توان آن را نوعی قرارداد کاری غیر موقت یا برای مدت نامحدود تلقی نمود . نقطه مقابل این نوع قراردادها ، قراردادهای کاری موقت می باشد .

قرارداد کار موقت یا قرارداد برای مدت معین ، قراردادی است که برای مدت محدود و یا انجام کار مشخص بین طرفین رابطه کار منعقد می گردد .

هر چند که نامحدود بودن مدت قرارداد کار و دائمی بودن آن سبب اطمینان کارگران از قرارداد کار می شود و امنیت شغلی آنان را تضمین می کند ، نوع و کیفیت برخی از مشاغل همچون کار فصلی کوتاه مدت به عنوان مثال در امور کشاورزی که برای کاشت یا برداشت محصولات کشاورزی صورت می گیرد ، کارآموزی کارگران برای مدت معین و محدود و یا جایگزینی کارگر غایب به دلیل مرخصی بودن یا بیمار بودن وی ، سبب می شود که در پاره ای از موارد ، قراردادهای کار موقت مبنا قرار گیرد و به ناچار کارگر و کارفرما به دلیل نوع رابطه کار ، این نوع قرارداد را انتخاب نمایند .

با این وجود ، به دلیل اشکالات ناشی از فراگیر بودن قراردادهای کار موقت ، بایستی انعقاد قرارداد کار برای مدت معین و یا موقت باید تنها در موارد ذکر شده و به صورت استثنائی بر اصل صورت گیرد تا حقوق کارگران رعایت شود . علاوه بر این ، در شرایطی موضوع قرارداد کار به نحوی می باشد که با انجام شدن و به اتمام رسیدن کار ، قرارداد کاری نیز خاتمه پیدا می کند و به پایان می رسد که به این نوع قراردادها ، طبق قانون کار ، قراردادهای کار معین نیز گفته می شود .

مفهوم قراردادهای کار غیر موقت در مقاله ای جداگانه مورد بررسی قرار گرفت که بر اساس آن ، در صورتی که مدتی در قرارداد کار از سوی کارفرما ذکر نشود ، می توان آن را نوعی قرارداد کاری غیر موقت یا برای مدت نامحدود تلقی نمود . نقطه مقابل این نوع قراردادها ، قراردادهای کاری موقت می باشد .

قرارداد کار موقت یا قرارداد برای مدت معین ، قراردادی است که برای مدت محدود و یا انجام کار مشخص بین طرفین رابطه کار منعقد می گردد .

هر چند که نامحدود بودن مدت قرارداد کار و دائمی بودن آن سبب اطمینان کارگران از قرارداد کار می شود و امنیت شغلی آنان را تضمین می کند ، نوع و کیفیت برخی از مشاغل همچون کار فصلی کوتاه مدت به عنوان مثال در امور کشاورزی که برای کاشت یا برداشت محصولات کشاورزی صورت می گیرد ، کارآموزی کارگران برای مدت معین و محدود و یا جایگزینی کارگر غایب به دلیل مرخصی بودن یا بیمار بودن وی ، سبب می شود که در پاره ای از موارد ، قراردادهای کار موقت مبنا قرار گیرد و به ناچار کارگر و کارفرما به دلیل نوع رابطه کار ، این نوع قرارداد را انتخاب نمایند .

با این وجود ، به دلیل اشکالات ناشی از فراگیر بودن قراردادهای کار موقت ، بایستی انعقاد قرارداد کار برای مدت معین و یا موقت باید تنها در موارد ذکر شده و به صورت استثنائی بر اصل صورت گیرد تا حقوق کارگران رعایت شود . علاوه بر این ، در شرایطی موضوع قرارداد کار به نحوی می باشد که با انجام شدن و به اتمام رسیدن کار ، قرارداد کاری نیز خاتمه پیدا می کند و به پایان می رسد که به این نوع قراردادها ، طبق قانون کار ، قراردادهای کار معین نیز گفته می شود .

مفهوم قراردادهای کار غیر موقت در مقاله ای جداگانه مورد بررسی قرار گرفت که بر اساس آن ، در صورتی که مدتی در قرارداد کار از سوی کارفرما ذکر نشود ، می توان آن را نوعی قرارداد کاری غیر موقت یا برای مدت نامحدود تلقی نمود . نقطه مقابل این نوع قراردادها ، قراردادهای کاری موقت می باشد .

قرارداد کار موقت یا قرارداد برای مدت معین ، قراردادی است که برای مدت محدود و یا انجام کار مشخص بین طرفین رابطه کار منعقد می گردد .

هر چند که نامحدود بودن مدت قرارداد کار و دائمی بودن آن سبب اطمینان کارگران از قرارداد کار می شود و امنیت شغلی آنان را تضمین می کند ، نوع و کیفیت برخی از مشاغل همچون کار فصلی کوتاه مدت به عنوان مثال در امور کشاورزی که برای کاشت یا برداشت محصولات کشاورزی صورت می گیرد ، کارآموزی کارگران برای مدت معین و محدود و یا جایگزینی کارگر غایب به دلیل مرخصی بودن یا بیمار بودن وی ، سبب می شود که در پاره ای از موارد ، قراردادهای کار موقت مبنا قرار گیرد و به ناچار کارگر و کارفرما به دلیل نوع رابطه کار ، این نوع قرارداد را انتخاب نمایند .

با این وجود ، به دلیل اشکالات ناشی از فراگیر بودن قراردادهای کار موقت ، بایستی انعقاد قرارداد کار برای مدت معین و یا موقت باید تنها در موارد ذکر شده و به صورت استثنائی بر اصل صورت گیرد تا حقوق کارگران رعایت شود . علاوه بر این ، در شرایطی موضوع قرارداد کار به نحوی می باشد که با انجام شدن و به اتمام رسیدن کار ، قرارداد کاری نیز خاتمه پیدا می کند و به پایان می رسد که به این نوع قراردادها ، طبق قانون کار ، قراردادهای کار معین نیز گفته می شود .